♥ BitterSweet ♥

ေတြ့ရ ၾကံဳရ ေပၚလီ ဘ၀

"လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြ။ အသက္တစ္ရာ မေနရ၊ အမွဳတစ္ရာ ေတြ႔ရ" ဆိုသလို
ကၽြန္မ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေပၚလီတက္တုန္းက အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြကို ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

----------------------------------------------------------------------------------

ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေန႔မွာ ကၽြန္မ အေစာၾကီးထျပီး မေလးနဲ့အတူ ေက်ာင္းကို သြားခဲ့ပါတယ္။ မေလးက ကၽြန္မတက္ရမယ့္ ေက်ာင္းမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ေနတဲ့ စီနီယာပါ။ သူက ကၽြန္မကို အတန္းထဲထိ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ timetable ကို ၾကည့္ျပီး ၀င္သြားတဲ့ အခန္းမွာ ဆရာမေရာ၊ ေက်ာင္းသားေတြကပါ ကၽြန္မတို႔ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

ဆရာမကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို ဘာကိစၥလဲဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ထလာပါတယ္။ မေလးက ဒါ tutorial group-12 လာလို႔ ေမးေတာ့ ဆရာမက မသိပါဘူး။ ေရွ့တန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မရဲ့ timetable ျပျပီးေမးေတာ့ သူက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ့ ျပန္ၾကည့္ျပီး ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔လည္း အတန္းမွား၀င္လာသလားလို႔ စိုးရိမ္းစိတ္ ၀င္ျပီး အတန္းထဲက အျမန္ထြက္လိုက္ၾကပါတယ္။ အမွန္က ကၽြန္မတက္ရမယ့္ အခန္းက မွန္ပါတယ္။ ကိုယ္သင္ရမယ့္ tutorial group No ကို မသိတဲ့ ဆရာမနဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေက်ာင္းသားေၾကာင့္ ကၽြန္မ ပထမဆံုးတက္ရမယ့္ ႏွစ္ခ်ိန္ဆက္ အတန္း လြတ္သြားခဲ့ပါတယ္။

lecture အခန္းထဲ မ၀င္ခင္ ေက်ာင္းသားကဒ္နဲ႔ scanလုပ္မွ present ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ canteen က ဘယ္နားမွာရွိတဲ့အေၾကာင္း မေလးက ေျပာျပ၊ လိုက္ျပပါတယ္။ ကၽြန္မ စာအုပ္မ၀ယ္ရေသးတဲ့ အတြက္ စာအုပ္၀ယ္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ IT အေဆာင္မွာရွိတဲ့ မိတၱဴဆိုင္မွာ တန္းစီးရပါတယ္။ ကၽြန္မ အေရွ့မွာ တန္းစီေနတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ့ လက္ထဲက စာရြက္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္မနဲ့ tutorial group တူေနတာ သိလိုက္တဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာအားရ သူ႔ကို စကားစေျပာျပီး မိတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ ကၽြန္မတို့ေတြ course coordinator နဲ့ေတြ႔ေတာ့ course coordinatorက ျပင္သစ္ နဲ႔ Marketing ၾကိဳက္ရာေရြးတဲ့။ အမွန္က ျပင္သစ္၊ ဂ်ပန္ ၊ Marketing သံုးခုထဲက ေရြးရမွာပါ။ ကၽြန္မ ေပၚလီ မတက္ခင္ စဥ္းစားထားတာက ဂ်ပန္ဘာသာယူမယ္ေပါ့။ ကၽြန္မက ဂ်ပန္စကားကို ငယ္ငယ္ထဲက ခ်စ္ပါတယ္။ သူတို႔ ေအာ္၊ ေအာ္ျပီး စကားေျပာတဲ့ အမူအရာကို အၾကိဳက္ဆံုးပါ။ Yakuza ေတြေျပာတဲ့ စကားဆို ပိုၾကိဳက္ပါတယ္။ ဟိ... ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနတုန္းက ဂ်ပန္စာ သင္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးနဲ႔တင္ ရပ္ေနျပီး သင္တန္းတက္ဖို႔ထိ မၾကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။

အဲ့ဒါကို ျပန္ေတြးတိုင္း ေနာင္တရမိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေပၚလီေရာက္ရင္ ဂ်ပန္ဘာသာ ယူပစ္မယ္ဟဲ့လို႔ အားခဲထားခဲ႔ခ်ိန္မွာ ျပင္သစ္ နဲ့ Marketing ထဲက ၾကိဳက္ရာေရြးတဲ့။ ကၽြန္မက ဂ်ပန္ဘာသာ တက္ခ်င္တာလို႔ course coordinator ကိုေျပာေတာ့ သူက ဂ်ပန္ဘာသာ တက္တဲ့လူေတြ သိပ္မ်ားေနလို့ မရေတာ့ဘူးတဲ့။ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားတာေၾကာင့္ ဘာမွကို မေရြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မေလး တိုက္တြန္းတဲ့ ျပင္သစ္ ဘာသာကိုပဲ ေရြးလုိက္ပါတယ္။ ခုနက စလံုးေကာင္ေလးကလည္း ျပင္သစ္ ဘာသာပဲ ယူတာပါ။

ေနာက္ေတာ့ သူက စိတ္ေျပာင္းျပီး Marketing ေျပာင္းမယ္တဲ့။ ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္း အေဖာ္ မရွိမွာ ေၾကာက္လို႔ သူေျပာင္းတဲ့ Marketing လိုက္ေျပာင္းလိုက္တာမွာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဒုတိယအၾကိမ္ အၾကီးအက်ယ္ ေနာင္တရေစပါတယ္။ ျပင္သစ္ ဘာသာကို ယူလိုက္ရင္ေတာင္မွ ဘြန္ဂ်ဴကို ဘယ္လို ေျပာရလဲ၊ ေရးရလဲ သိဦးမယ္။ အခုေတာ့ Marketing သာ တက္လိုက္တယ္ ဘာဆို ဘာမွ မသိလိုက္ပါဘူး။

ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းရျပီဆိုျပီး ကၽြန္မရဲ့ အမလည္း ကၽြန္မကို စိတ္ခ်စြာ ထားခဲ့ကာ သူ႔စာသင္ေဆာင္ဘက္ ျပန္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ၀မ္းသာအားရ ထိုစလံုး ေကာင္ေလးေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဇာတ္လမ္းက စပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မကို "ဘယ္ႏိုင္ငံကလဲ" ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မက "ျမန္မာႏိုင္ငံ"ကဆိုေတာ့ သူက ျမန္မာႏိုင္ငံကို မၾကားဖူးဘူးတဲ႔။ အဲ့ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက "ဟို... ထိုင္းႏိုင္ငံ ေဘးက ႏိုင္ငံ"လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ထိုင္းႏိုင္ငံ ေဘးက ရြာေလးတစ္ရြာက လာတယ္လို့ ထင္ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို လူတိုင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္းႏိုင္ငံေဘးက ျမန္မာႏိုင္ငံကိုေတာ့ မသိသူအေတာ္မ်ားပါတယ္... ကၽြန္မလည္း ေျပာခ်င္စိတ္မရွိလို႔ ရွင္းျပမေနေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ ပထ၀ီ ညံ့တဲ့လူပဲလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။

သူက မျပီးေသးပါဘူး ကၽြန္မကို အထင္ေသးတဲ့ အမူအရာနဲ့ "နင္ မိတ္ကပ္ ဘယ္လို လိမ္းရမလဲ မသိဘူး မဟုတ္လား" လို႔ ေမးေပမယ့္ ကၽြန္မက မိတ္ကပ္မလိမ္းတတ္တာကို ဂုဏ္ယူတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာနဲ႔ "အင္း လိမ္းတတ္ဘူး"လို႔ ျပံဳးျပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက မဲ့ပါတယ္။ "နင္ကေတာက လာတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိမ္းတတ္မလဲ"တဲ့။ အဲ့ဒီ စလံုးေကာင္ေလးက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္မကို အဲ့လို မဲ့တဲ့ အမူအရာကို ျမင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူ့ရဲ့ ေခ်ာတဲ့ ရုပ္ကို ဘယ္လိုမွ ခံစားလို့မရေတာ့ပါဘူး။

ေပၚလီ တက္ခါစက ကၽြန္မ မိတ္ကပ္ မလိမ္းတတ္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ့ ဆံပင္က တင္ပါးေက်ာ္ထိရွည္ပါတယ္။ မိတ္ကပ္မလိမ္းတတ္ျခင္းဟာ simple ျဖစ္တယ္လို့ ကၽြန္မခံယူတဲ့အတြက္ ဒီေကာင္ေလး မိတ္ကပ္မလိမ္းတတ္လို႔ ႏွိမ္တာကို ကၽြန္မ အံ့ၾသလို႔ မဆံုးပါဘူး။

တစ္ေန့ ကၽြန္မတို႔ canteenမွာ ထမင္းအတူစားၾကေတာ့ ကၽြန္မက ဒရဲသားနဲ့ ထမင္းေၾကာ္ ၀ယ္စားပါတယ္။ ဒါကို ျမင္ျပီး "နင္က ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ဘူး"တဲ့။
"နင္တို႔ႏိုင္ငံက ဘာသာမရွိဘူး မဟုတ္လား"တဲ့။ ကၽြန္မ အၾကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္ျပီး "နင္မသိရင္ ဘာမွမေျပာနဲ့့။ ငါတို႔ႏိုင္ငံက ဗုဒၶဘာသာ ၉၉.၉ ရာခိုင္ႏွဳန္းရွိတယ္"လို႔ ပိုပိုသာသာေလးေျပာလိုက္ပါတယ္။
"ဒါဆို ဘာလို့ ဒီအသားစားလဲ"တဲ့
"ဟဲ့ ဗုဒၶဘာသာက အသားသံုးမ်ိဳးကလြဲလို႔ အကုန္စားလို႔ရတယ္။

၁။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သတ္တဲ့ အသား
၂။ ကိုယ့္ကိုရည္စူးျပီး သတ္တဲ့ အသား
၃။ သူမ်ားသတ္တာကို ျမင္ေတြ႔၊ ၾကားသိတဲ့ အသားေတြကိုေတာ့ စားလို႔မရဘူး" လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔လည္း ကၽြန္မ အမူအရာကို လန္႔သြားျပီး ဘာမွမေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။

tutorial group တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသား အေယာက္၂၀ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အခန္းမွာ ျမန္မာ(ကၽြန္မ) ၁ေယာက္ ၊မေလး ၂ေယာက္ က လြဲရင္ အကုန္ တရုတ္ေတြပါပဲ။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ foreigner ပါ။ တရုတ္က အုပ္စုေတာင့္ေတာ့ အခန္းထဲမွာေရာ အျပင္မွာပါ တရုတ္လိုခ်ည္း ေျပာပါတယ္။ အစပိုင္းက ဘာမွန္းမသိေတာ့ သူတို႔ သြားရာေနာက္ လိုက္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာမွာ ဂုဏ္ထူးရတဲ့လူေရာ၊ ေအာင္တဲ့လူေရာ အဂၤလိပ္လို တစက္မွ မေျပာပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာက်တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မကို သူတို႔ ဘယ္သြားမယ္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကို အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာ က်တယ္ဆိုလို႔ မအံ့ၾသပါနဲ႔ စလံုး အဂၤလိပ္စာက ေတာ္ေတာ္ျမင့္တယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ (ေသခ်ာ မသိပါဘူး။) ဒါေၾကာင့္ထင္ပါတယ္ GCE O level စာေမးပြဲမွာ အဂၤလိပ္စာက်ေပမယ့္ ေပၚလီတက္လို့ရတယ္တဲ့။ ကၽြန္မေတာ့ ၾကားၾကားခ်င္ အံ့ၾသလို႔ မဆံုးပါဘူး။ ဟီး...

တစ္ေန့ practical အခန္းမွာ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုလိုက္ assignment လုပ္ရေတာ့ ေယာက်္ားေလး ၃ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္မ တစ္ဖြဲ႔က်ပါတယ္။ အစက သူတို႔ ကြန္ပ်ဴတာေရွ့မွာ ကၽြန္မ သြားရပ္ၾကည့္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကို ဘာမွ မေျပာတဲ့အတြက္ ကၽြန္မလည္း ဘာမွ မလုပ္ဘဲ၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ့မွာထိုင္ျပီး ဟိုၾကည့္၊ ဒီၾကည့္လုပ္ေနပါတယ္။ practical အခ်ိန္ျပီးခါနီး ဆရာက ထပ္ရမယ္ေျပာေတာ့ အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို "နင္အေျဖတစ္ခု ေပးရမယ္"တဲ့။ "ဘာအေျဖမွ မေပးႏိုင္ရင္ နင္ဘာမွ မလုပ္ဘူးလို႔ ဆရာ့ကို သြားေျပာမယ္"တဲ့ သူတို႔က သူတို႔ စိတ္ၾကိဳက္ အေျဖေတြေပးျပီးမွ ကၽြန္မကိုေျပာတာပါ။ ကၽြန္မ စဥ္းစားထားတဲ့ အေျဖကို သူတို႔က ေပးျပီးေနပါျပီ။ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္စဥ္းစားလို႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး။ အစကေတာ့ အမွတ္ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ေလွ်ာ့မယ္မွန္း မသိေတာ့ ေၾကာက္စိတ္၀င္ျပီး တုန္တုန္ရင္ရင္ေတာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက အခိ်န္နီးမွ ထပ္ခါထပ္ခါ ကၽြန္မကို ေျပာေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း စိတ္ရွဳပ္ျပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ "ေအး သြားေျပာဟာ"လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ သူတကယ္ပဲ ဆရာကို သြားေျပာပါတယ္။ ဆရာက သူ႔ကို လက္ကာျပပါတယ္။ ထားလိုက္ ထားလိုက္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဒီ assignment က ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး အခန္းထဲမွာ ေလ့က်င့္ရတာပါ။ အမွတ္လည္း မေလွ်ာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ သူတို႔ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်ဥ္သြားတာပါ။

ကၽြန္မတို႔ IT ေမဂ်ာမွာ ျမန္မာ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွားရွားပါးပါး ရွိပါတယ္။ tutorial group မတူပါဘူး။ lecture လည္း တခါတေလမွ တူပါတယ္။ International student ေတြကို ေခၚျပီး ရွင္းလင္းပြဲလုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီ တစ္ဦးတည္းေသာ ျမန္မာ ေကာင္ေလးနဲ႔ေတြ႔ျပီး ကၽြန္မအျဖစ္ကို ေျပာျပေတာ႔ သူက သူတို႔ အုပ္စုကလူေတြက ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ အုပ္စုကို ေျပာင္းလာပါလားတဲ့။ ကၽြန္မလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေျပာင္းမယ္ေပါ့ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာရမလဲ ဆိုေတာ့ course coordinator ကို သြားေျပာတဲ့။ ကၽြန္မကို သူလိုက္ေျပာေပးပါတယ္။ course coordinatorက ကၽြန္မရဲ့ group နံပါတ္ကိုေမးျပီး ကၽြန္မကို ကၽြန္မရဲ့ mentorနဲ့ စကားေျပာခိုင္းပါတယ္။

ကၽြန္မလည္း ၀မ္းသာအားရ၊ မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ သူတို႔ အဂၤလိပ္စကားမေျပာတာက အစ ျဖစ္သမွ်အကုန္ ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္မတို့ရဲ့ အုပ္စု mentor က ထိုင္၀မ္ကပါ။ စလံုးအျဖစ္ ခံယူထားတာ ၾကာပါျပီ။ သူက ကၽြန္မကို group မေျပာင္းဖို႔ ေျဖာင္းျဖပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ "တရုတ္လို ေျပာတာ နာလည္းေပးလိုက္ပါ"တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ "ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ရင္လည္း ကိုယ့္မိခင္ဘာသာစကားပဲ ေျပာတာ မဟုတ္လား"တဲ့။ "သူတို႔လည္း သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း တရုတ္လိုပဲ ေျပာမွာေပါ့"တဲ့။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း တရုတ္လိုေျပာတာ နားလည္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတို႔၊ အလုပ္တို႔မွာေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေျပာသင့္ပါတယ္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံရဲ့ first language က English လို႔ဆိုထားတာပဲေလ။ သူတို႔က တျခားလူမ်ိဳးနဲ့ အဂၤလိပ္လို ေျပာရမွာကုိ ၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုး ျဖစ္မေနသင့္ပါဘူး။ သူက ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။ သမီးက "အန႔ံမရွိဘဲ လွပတဲ့ ပန္းကေလးနဲ႔တူတယ္"တဲ့ (ရုပ္ကေတာ့လွပါရဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးလို့ ေျပာခ်င္တာထင္ပါရဲ့) ခုနက ကၽြန္မကို အက်င့္ယုတ္တဲ့ ေကာင္ေလးက စာေတာ္တယ္တဲ့။ ကၽြန္မက ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ရတာေပါ့ေလ။ ကိုယ္သာ ေတာ္ေနရင္ သူငယ္ခ်င္းမလိုပါဘူးတဲ့။ ကၽြန္မလည္း မ်က္ရည္သုတ္ျပီး "ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ group မေျပာင္းေတာ့ပါဘူး"လို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အဲ့ဒီေန႔ကစလို႔ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ထဲပဲ ေနပါေတာ့တယ္။ သူတို႔နဲ႔လည္း မေရာေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ လိုတာရွိရင္ သြားစကားေျပာပါတယ္။ မလိုရင္ စကားမေျပာပါဘူး။ လမ္းမွာေတြ႔ရင္လည္း ေခၚခ်င္မွေခၚတယ္၊ မေခၚခ်င္ရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနပါတယ္... ဟိ။ ကၽြန္မကို ႏွိမ္သလိုလို နည္းနည္းလာေျပာတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔လည္း ကၽြန္မကို ေတာ္ေတာ္ ရွိန္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ခပ္တည္တည္ေနရင္ ဘယ္သူမွ စကားလာမေျပာရဲပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ semester တိုင္း အုပ္စု project လုပ္ရပါတယ္။ project အတြက္ လူရွာလို႔ေျပာရင္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မရွာပါဘူး။ ကၽြန္မဆီ လာတဲ့လူကိုပဲ လက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ projectအဖြဲ႔က မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔ မလိုခ်င္လို႔ ပစ္ပယ္ထားတဲ့ လူေတြနဲ့ပဲ လုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီသူေတြကေတာ့ မေလးေကာင္ေလး ၂ေယာက္ရယ္၊ စကားေျပာလွ်င္ ေရပန္း အလား သရည္ထြက္တဲ့ စကားမပီေသာ ဦးေႏွာက္ေႏွးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ သူတို႔မလိုခ်င္တဲ့ အဂၤလိပ္စာက်တဲ့ ေကာင္မေလးရယ္ပါ။

project လုပ္တိုင္း အျမဲ ျပႆနာတက္ပါတယ္။ မေလး ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္က project လုပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚမလာပါဘူး။ ၅ေယာက္လုပ္ရမယ့္ projectကို အျမဲ သံုးေယာက္ပဲ လုပ္ရပါတယ္။ တရုတ္ေတြနဲ့လုပ္ရင္လည္း အျမဲ ရန္အၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ျပီးမွ ျပီးပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမႏွစ္ first semester နဲ့ ဒုတိယႏွစ္ second semester မွာ တရုတ္ေကာင္ေလးေတြနဲ့ project လုပ္ရပါတယ္။ project ႏွစ္ခုလံုးမွာ ကၽြန္မကို အက်င့္ယုတ္လို႔ ကၽြန္မနဲ့ ဂ်ပုတရုတ္ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္နဲ့ ရန္အၾကီးအက်ယ္ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမႏွစ္ semester မွာ ကိုယ္လုပ္ရတဲ့ အပိုင္းေတြကို ေပါင္းၾကေတာ့ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာကို သံုးျပီး လုပ္တာပါ။ ကၽြန္မက ကၽြန္မ အပိုင္းမွာ ဖ်က္္စရာ တစ္ခုက်န္ခဲ့လို႔ ဖ်က္္မလို႔ ေျပာတာကို ကၽြန္မကိုင္လိုက္ရင္ သူတို႔ဟာေတြ ပ်က္သြားမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ့ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာ ေပးမကိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မေဒါသထြက္လို႔ မ်က္ရည္လည္းက်၊ အသားလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ျပီး နီးရာ thumb driveကို ေကာက္ေပါက္လိုက္တာ တစစီကြဲသြားေရာ... ေဒါသကမေျပေသးလို႔ ခံုကိုပါ တစ္ဒုန္းဒုန္း ထုပစ္လိုက္ပါတယ္... အကုန္လံုးလည္း လန္႔ၿပီး ကၽြန္မကို ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ခုနက ဂ်ပုေကာင္ေလးကေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ျပီး သူ႔ကြန္ပ်ဴတာေနာက္က ေခ်ာင္းၾကည့္ပါတယ္။ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မ thumb driveကို ျပန္ေကာက္ေပးျပီး "TZ, are you ok?" တဲ့။

ေနာက္တစ္ေန့ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ mentorကို သူတို႔ သြားတိုင္ၾကပါတယ္။ mentorက ကၽြန္မကို ေခၚေတြ႔ၿပီး 'ေဒါသထြက္ျပီး ခံုကိုထုတယ္ဆို' တဲ့။ 'ဟုတ္တယ္။ သူတို႔က ကၽြန္မကို သူ႔ကြန္ပ်ဴတာေပး မကိုင္ခိုင္းလို႔' လို႔ေျပာေတာ့... သူတို႔က ဆရာမကိုေျပာတယ္တဲ့ 'ကၽြန္မရဲ့ အပိုင္းက သူတို႔ standard မမွီလို႔ သူတို႔ standard မွီေအာင္လုပ္ေပးတာ' တဲ့။ ကၽြန္မလည္း အဲ့ဒီဆရာမကို ၾကည့္ျပီး 'ကၽြန္မ အပိုင္းကို သူတို႔ မသိဘဲ ဘာ standard မွီေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တာလဲ။ ကၽြန္မ အပိုင္း သူတို႔ standard မမွီလည္းေနပါေစ သူတို႔ လုပ္ေပးလို႔ရတဲ့ အမွတ္လည္း မလိုခ်င္ဘူး ကိုယ္လုပ္တဲ့ အမွတ္ပဲလိုခ်င္တယ္'လို႔ အသံျမွွင့္ျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမလည္း ကၽြန္မေဒါသထြက္ေနမွန္းသိေတာ့ ကၽြန္မကို နားလည္မွဳလြဲတာပါဆိုျပီး ေခ်ာ့ေမာ့ ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ေၾသာ္ စကားမဆက္ ကၽြန္မက စေနသမီးပါ။ ေနတက္၊ ေရတက္မွာ ေမြးပါတယ္။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က အရမ္းေဒါသၾကီးပါတယ္။ ကၽြန္မ ေဒါသထြက္ရင္ နားထင္ထိ ေဆာင့္တက္ျပီး ျပန္ခ်လို႔မရပါဘူး။ ကိုယ့္အသားနာမွ၊ ပစၥည္းေတြ ေကာက္ေပါက္မွ၊ က်ကြဲတဲ့ အသံၾကားမွ ေဒါသေလ်ာ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒါမေကာင္းမွန္းသိလို႔႔ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ပါတယ္။ အခုဆို ေဒါသထြက္လာရင္ေတာ့ ကၽြန္မ အသိစိတ္ရွိေနတဲ့အတြက္ ပစၥည္းေတာ့ ေကာက္မေပါက္ေတာ့ပါဘူး။ အသားေတြ တုန္လာျပီး မ်က္ရည္ပဲ က်ပါေတာ့တယ္။

ဒုတိယႏွစ္ second semester မွာေတာ့ ကၽြန္မနဲ့ အဲ့ဒီဂ်ပုနဲ့ ျပန္ေခၚျပီး ပုလဲနံသင့္ေနပါျပီ။ ဆရာက ညေန ၅နာရီေနာက္ဆံုးထားျပီး ပေရာဂ်က္ထပ္ရမယ္တဲ့။ ေနာက္က်တဲ့ အဖြဲ႔ကို အမွတ္ေလွ်ာ့မယ္တဲ့။ ပေရာဂ်က္ ထပ္ရမယ့္ေန့မွာ ဒင္းက တစ္ခါမွ မရဖူးတဲ့ A ကို ေမွ်ာ္မွန္းျပီး ပေရာဂ်က္ ေနာက္ဆံုးထပ္ရမယ့္ အခ်ိန္ ၁နာရီ အလုိမွာ အသစ္ျပန္ျပင္ေရးပါတယ္။ သူေရးျပီးခ်ိန္မွာ ညေန ၅နာရီပါ... သူ့အပိုင္းက ကၽြန္မ အပိုင္းနဲ့ ဆက္ေနေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ အပိုင္းမွာ သူ့ကုတ္ကို ေရးထည့္ေပးရမွာပါ။ ကၽြန္မက 'ေအးျပီးေရာ ေရးေပးမယ္' လို့ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက နာရီၾကည့္ျပီး 'ဟာ... အခ်ိန္ေစ့ေနျပီ' တဲ့။ 'ငါ့အပိုင္းကို အရင္ထပ္လိုက္မယ္။ နင့္အပိုင္းကို နင္ျပီးမွထပ္' တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ေရးေနရာက ထျပီး 'နင္ထပ္ခ်င္ရင္ အကုန္လံုးထပ္၊ နင့္ဟာ အရင္ထပ္မယ္ဆိုရင္ ငါမေရးေတာ့ဘူး။ ငါ့အပိုင္းလည္း ထပ္မယ္။ ဒီဟာေတြက ငါ့အပိုင္းမဟုတ္ဘူး'လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မကို အဲ့ဂ်ပုက 'Fuck you!' ဆိုျပီး lab ခန္းထဲမွာ အက်ယ္ၾကီး ထဆဲပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း 'Fuck you back' လို႔ ျပန္ဆဲလိုက္ေတာ့ သူက 'Fuck around yourself' တဲ့။ (ဟီးဟီး ဒီစကားေတြကို အခုခ်ိန္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ရယ္ခ်င္ေနတုန္းပါပဲ။)

အကုန္လံုးလည္း ကၽြန္မတို႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကေရာ... သူက ကၽြန္မတို႔ အတန္းထဲက တရုတ္ေတြကို လိုက္ေျပာတယ္ 'သူက မေရးေပးဘူး၊ သူက မလုပ္ေပးဘူး' တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ျပန္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ထြက္ေနတဲ့ ေဒါသကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မအပိုင္းကို သူမွ မသိတာ သူဘယ္ေရးလို႔ ရမလဲ။ ကၽြန္မ မပါရင္ ေရးလို႔မရဘူး။ ကၽြန္မလည္း ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ တေယာက္ထဲ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ခန္းလံုးက တရုတ္ေတြက သူ႔ဘက္ကပါ။ ကၽြန္မကို ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ သူတို႔ရုပ္ေတြက ကၽြန္မကပဲ အက်င့္ယုတ္ျပီး မေရးေပးသလိုလို။ ကၽြန္မဆီကို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လာျပီး 'TZ, are you ok?'တဲ့။ ကၽြန္မက 'အင္း... ေကာင္းတယ္ ေရသြားထည့္မလို႔ လိုက္မလား' လို႔ ေမးလိုက္ျပီး ေရသြားထည့္တဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ 'နင္ သူတို႔ဘက္က ပါမလား၊ ငါ့ဘက္က ပါမလား' လို႔ ေမးေတာ့ 'နင့္ ဘက္မွာ ပါမွာေပါ့'တဲ့။ ဟိဟိ ကေလးဆန္ေပမယ့္ ကၽြန္မ အဲ့စကားၾကားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္အားတက္ပါတယ္။ သူ႔ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အဲ့ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ ဦးေႏွာက္ေႏွးတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ ႏွစ္စကေန ႏွစ္ဆံုးထိ သူနဲ့ပဲ တြဲပါတယ္။ သူက အျပင္ပံုစံကသာ retarded ျဖစ္တာ စာအရမ္း ၾကိဳးစားပါတယ္။ အမွတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘဲ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္ေလးေတြထက္ စိတ္သေဘာထား ေကာင္းပါတယ္။ သူေဒါသထြက္တာ တခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး။ သူမ်ားကိုလည္း အရမ္းကူညီတတ္ပါတယ္။ သူလည္း ကၽြန္မလိုပဲ အေပါင္းအသင္း မရွိပါဘူး။ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မေပါင္းသင္းခ်င္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ပထမႏွစ္ျပီးလို႔ ဒုတိယႏွစ္စတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို့ရဲ့ mentor အခန္းထဲလာျပီး ကၽြန္မကို "wow... မထင္ရဘူး... TZက ေတာ္တယ္... ဆက္ၾကိဳးစားပါ"လို႔ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာသြားပါတယ္။ ဒီအမွတ္ေတြရဖို႔ ကၽြန္မ အသည္းအသန္ မၾကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ သာမန္လုပ္လို႔ ရတဲ့ အမွတ္ေတြကို ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာသြားတဲ့ အတြက္ေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ ကၽြန္မ အားသြန္ခြန္စိုက္ ၾကိဳးစားတာဆိုလို႔ ၁၀တန္းစာေမးပြဲ တစ္ခုပဲရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ဘာမွ မရခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မက သူမ်ားနဲ႔ ျပိဳင္ရမွာကိုလည္း ၀ါသနာမပါပါဘူး။ ၈တန္းတုန္းက အိမ္မွာ ၀ိုင္းသင္တဲ့ ဆရာမက ကၽြန္မကို ျပိဳင္ခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ ဘယ္ေကာင္မေလးကေတာ့ ဘယ္အပိုင္းကိုရသြားျပီ။ ဘယ္သူကေတာ့ အမွတ္ဘယ္ေလာက္ရတယ္။ ေတာ္လိုက္တာလို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ စိတ္ထဲမွာ "ေဩာ္... အင္း... ေတာ္တယ္" လို႔ပဲ ျဖစ္မိပါတယ္။ သူကေတာ့ ဒီေလာက္ရျပီ ငါေတာ့ သူ႔ထက္ေၾကာမွ ျဖစ္မယ္လို့ မေတြးမိပါဘူး။ ဆရာမက ကၽြန္မကိုေျပာသလို တျခားေကာင္မေလးကို ေျပာေတာ့ ၾကိဳးစားလိုက္တာတဲ့။ ကၽြန္မနဲ႔မ်ား တျခားစီပဲလို႔ ဆရာမကေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မက သူမွမဟုတ္တာ။ သူစာေတာ္တာ ကၽြန္မနဲ႔မွ မဆိုင္တာလို႔ပဲ ေတြးမိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း သူမ်ားနဲ႔ယွဥ္ျပီး ကၽြန္မကို ၾကိဳးစားဖို႔ တိုက္တြန္းလို႔ မရပါဘူး။

သူဟာ သူပဲ ျဖစ္သလို၊ ကၽြန္မက ကၽြန္မပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးနဲ႔မွ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးနဲ႔မွ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ႏိႈင္းယွဥ္စရာလို႔ မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ထဲက ကၽြန္မလိုခ်င္တာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ၾကိဳက္တာ ဘာတစ္ခုမွလည္း မယ္မယ္ရရ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္မ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ ေနခ်င္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကို ႏွိမ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ မရွိဘူးလို႔ထင္ရတဲ့ အစြယ္ေတြ ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါကို ကၽြန္မ ေပၚလီျပီးခ်ိန္မွာ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ရပါတယ္။

ကၽြန္မ အလုပ္မွာ ကၽြန္မတို႔ IT major က same batch ေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ သူတို႔က ကၽြန္မကို သိေနၾကပါတယ္။ "lecture ခံု ေနာက္ဆံုးေထာင့္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ထိုင္ေနတတ္တဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ့ ေကာင္မေလး မဟုတ္လား"လို႔ ေမးတဲ႔အခါ "ေဩာ္... ငါ ေပၚလီတက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း မရွိခဲ့ရွာဘူးပဲလို႔" ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ သနားမိပါတယ္။

ကၽြန္မကို ေျပာခဲ့၊ ဆိုခဲ့၊ ႏွိမ္ခဲ့တဲ့ လူေတြ အားလံုးကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္သာ ကၽြန္မ အခုလို ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနတတ္ခဲ႔တာပါ။

"ajahn brahm" ဆရာေတာ္ရဲ့ ဗုဒၶတရားကို ေ၀မွ် လိုက္ပါတယ္။

တစ္ေယာက္ထဲ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနတတ္ၾကပါေစ...

P.S ျမန္မာလိုေဟာတဲ့တရား မနာဘူးလို႔ အဂၤလိပ္လိုေဟာတဲ့ တရားပဲ မွ်လိုက္ပါတယ္ေနာ္။

Labels: About me

Baby,top. || 1:48 PM